สุภาษิตสอนหญิง
๏ประนมหัตถ์นมัสการขึ้นเหนือเศียร
ต่างประทีปโกสุมปทุมเทียนอันเป็นมิ่งโมลีสี่ทวีปก็ล่วงลับดับไกลนัยนา ฉันชื่อภู่ผู้ประดิษฐ์คิดสนองให้ประเสริฐเลิศล้ำด้วยคำคม
๏ ขอเจริญเรื่องตำรับฉบับสอน อันความชั่วอย่าให้มัวมีระคาย ผู้ใดเกิดเป็นสตรีอันมีศักดิ์ สงวนงามตามระบอบให้ชอบกลเป็นสาวแซ่แร่รวยสวยสะอาด แม้นแตกร้าวรานร่อยถอยราคา อันตัวต่ำแล้วอย่าทำให้กายสูง ค่อยเสงี่ยมเจียมใจจะไว้วาง
๏ จะนุ่งห่มดูพอสมศักดิ์สงวน จะผัดหน้าทาแป้งแต่งอินทรีย์จะเก็บไรไว้ผมให้สมพักตร์ เป็นสุภาพราบเรียบแลเจริญใครเห็นน้องต้องนิยมชมไม่ขาดถึงรูปงามทรามสงวนนวลอนงค์
๏ ประการหนึ่งซึ่งจะเดินดำเนินนาด อย่าไกวแขนสุดแขนเขาห้ามปราม อย่าเดินกรายย้ายอกยกผ้าห่ม อย่าพูดเพ้อเจ้อไปไม่สู้ดี ให้กำหนดจดจำแต่คำชอบ อย่านุ่งผ้าพกใหญ่ใต้สะดืออย่าลืมตัวมัวเดินให้เพลินจิต เป็นนารีที่ละอายหลายกระบวนอนึ่งเนตรอย่าสังเกตให้เกินนัก แม้นประสบพบเหล่าเจ้าชู้ชายอันนัยน์ตาพาตัวให้มัวหมองจริงมิจริงเขาเอาไปเล่าแช
จำนงเนียรนบบาทพระศาสดาดังประทีปส่องทั่วทุกทิศาสู่มหาห้องนิพพานสำราญรมย์ขอประคองคุณใส่ไว้เหนือผมโดยอารมณ์ดำริรักชักภิปราย
ชาว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น